In sommige dingen ben ik best wel snel en handig bovendien, maar helaas niet als het om fotograferen gaat. Ik ben een trage fotograaf.
Het is me al vaak overkomen dat ik net het moment miste waarop ik die droomplaat had kunnen maken: de hond die een aanloop nam voor een spectaculaire zweefduik ligt al lang in het water en die fantastische regenboog is opeens verdwenen. En die héél buitenissig geklede dame die ik op de tramhalte spotte? Al ingestapt en weggereden.
Irritant! Ik zou: a) een veel snellere beslisser willen zijn en b) begrijpen dat mijn camera niet in mijn rugzak hoort maar altijd gebruiksklaar in mijn hand. Want anders wordt het, vooral op het in hoog aanzien staande gebied van de straatfotografie, nooit wat met mij.
Aan goede voornemens ontbreekt het niet. Zolang die echter niet tot zichtbare verbetering leiden, benut ik ook die trage kant van me. Op een avond had ik gezien dat een zonsondergang waarin de lucht boven Scheveningen rood kleurt vrij plotseling in duisternis kan omslaan – en was ik dus weer eens te laat. Daarom zette ik de volgende dag mijn statief met camera ‘s middags al op mijn balkon in de hoop op nogmaals die fraaie kleuren. Ook stelde ik hem alvast in op de juiste waarden en richtte ik op wat me voor ogen stond.
Uiteindelijk moest ik toch nog snel reageren omdat in een trappenhuis waar ik nog nooit licht had zien branden het licht opeens aanging. Na de opname ging het licht daar meteen weer uit. Zo leidde in de week voor Sinterklaas een combinatie van traagheid, alertheid en een beetje geluk tot deze schoorsteenfoto.
